Temat? Taki jak zawsze :(

Po prostu cudne życie… cały dzień może być dobrze, ale nadchodzi taki moment, że nic już nie jest dobrze i łapie dół…
Dziś taki dół z serii może tych mniejszych, ale jednak nie dających spokoju od myśli…
Co by się stało gdyby zaszła taka sytuacja, że no po prostu musiałbym teraz powiedzieć rodzicom/rodzinie/znajomym co jest ze mną nie tak? Jak ja miałbym to zrobić?
No bo wstępnie sobie założyłem, że się wyprowadzę może już w lato, może po wakacjach i zacznę coś działać (do lekarza pójdę czy coś), ale przecież nie wiemy co nas w życiu spotka… i może się tak zdażyć, że absolutnie będę musiał powiedzieć wcześniej tylko nie wiem jak…
ALE! Czyż nie bywa tak że boimy się czegoś, nie wyobrażamy sobie, ale wiemy, że musimy to zrobić i w końcu robimy i okazuje się, że jednak żyjemy nadal i jakoś to jest? No bywa tak… i życie toczy się dalej.
Tylko, że ta sprawa, to nie jest jakaś drobnostka… to dla mnie coś najważniejszego… to przecież całe moje życie!
Ja wiem na pewno, że powinienem coś z sobą zrobić, bo tak się nie da żyć… Ile jeszcze tak pociągnę? rok? rok nie więcej! nie da się…
Tylko nie wiem jak byłoby lepiej… gdyby już teraz wszyscy wiedzieli, czy później… Może i teraz, może chciałbym żeby to ukrywanie wreszcie się skończyło, ale jak tego dokonać? To musiałoby wyjść samo z siebie… co ja mam wtedy mówić? jak się zachować?
Czemu jest tak dużo pytań bez odpowiedzi? Tak chciałbym żeby mi ktoś powiedział co mam robić! Może wtedy wziąłbym się w garść i zrobił coś…
Nie wiem… nic już nie wiem…
Jedno jest pewne: to nie powinno być dla nikogo zaskoczenie, przecież kiedy byłem mały to wszyscy wiedzieli, że ja to ta, która twierdzi, że jest chłopcem, a jak nie jest to będzie na pewno!
Ale z drugiej strony… kiedy tak czytam jak innym ts się udaje i wszystko im się tak dobrze układa i rodzice ich akceptują (albo przynajmniej na początku nie, ale potem rozumieją), to mnie się wydaje, że to jest po prostu niemożliwe… Mnie się wydaje, że moja rodzina stwierdziłaby, że coś sobie umyśliłem, no i wszyscy inni ts oczywiście też. A gdybym powiedział, że innych mnie podobnych rodzice zrozumieli, to by pewnie stwierdzili, że i ci rodzice też mają coś z głową :/ A do tego pewnie bym usłyszał, że oni wiedzą najlepiej, a ja to oczywiście za młody jestem i nic kompletnie nie wiem o życiu ani o operacjach (szczegół, że chyba za 100 razy już czytałem na ten temat i znam wszystko prawie na pamięć). Ale czy ja kiedykolwiek sobie żartowałem? Czy ja kiedykolwiek skłamałem, by można mi było nie ufać? NIE, nigdy tego nie zrobiłem…
No i przedewszystkim, czemu ludzie myślą, że ja (no i nie tylko ja, wogóle ts) sobie mogę wmawiać to że jestem facetem? Czy chciałbym sobie wmawiać coś przez co cierpię? No pomyślmy do cholery logicznie! Czy to fajnie jest mieć doła? Nie mieć sensu życia? Chcieć umrzeć? Czy takie rzeczy człowiek radośnie sobie wmawia? Ludzie! Myślcie czasem! Bo jak czytam/słyszę tym podobne opinie, to mnie skręca… A raz to mnie rozwaliło jak gdzies jakiś facet napisał, że żadna prawdziwa kobieta nie chciałaby zostać mężczyzną… No jaaa… co za odkrycie! To przecież chyba jasne, że PRAWDZIWA KOBIETA nie chciałaby zostać mężczyzną, bo jest PRAWDZIWĄ KOBIETĄ, którą ja natomiast nie jestem. I wszystko na ten temat.