# 454

Ostatnio mama mówi, że babcia dzwoniła i mówiła, że była na targu i widziała takie fajne ubrania… (tutaj zazwyczaj następuje litania kurteczek i sweterków, które to „dziewczynki tak chętnie noszą, bo są takie modne”, więc mnie już na samo wspomnienie tematu ubrań zaczyna skręcać w środku…) a tu słyszę: koszule męskie, z polaru i różne takie…
No… to mnie zdziwko chwyciło, ale git – może moje rozmowy coś dały?
Tylko najgorsze jest to, że jak już się myśli, że jest ok, to ktoś bliski wyskakuje z czymś takim, że się od razu niedobrze robi.
W zeszłą środę włączyłem „Homofonię” (no bo trza zobaczyć, w końcu pierwszy taki program). Ale nie, mama akurat postanowiła nie iść spać (jak zawsze marudzi, że chodzi tak późno spać, to zamiast iść wtedy to nie, usiadła sobie i ogląda). To opowiedziałem o czym jest i oglądamy. A tam teksty „czy lesbijki zachowują się męsko?” – kurwa… jeszcze wyciągnie zupełnie nie takie wnioski, jak mnie takie coś wkurwia [bo jeśli z kimś mam najmniej wspólnego to z lesbijkami właśnie – same baby… nieee ;) ]. No ale byłem wtedy chory, to poszedłem szybko spać postanawiając jednak nie oglądać. Za to jutro (tzn. w sumie dziś wieczorem) muszę to jakoś lepiej wykombinować. Chyba sobie po prostu nagram.
Prawie się nie wypowiadam na forum dla ts. Chyba już powiedziałem wszystko co mam do powiedzenia.
Bo to jest tak… najpierw nie wiesz co się z Tobą dzieje: jesteś facetem, ale w dowodzie, w lustrze widzisz coś innego (lub odwrotnie w przypadku m/k). Potem trafiasz na to magiczne słowo „transseksualizm”, szukasz informacji i zaczynasz leczenie. Ale jeśli masz informacje i nie zaczynasz leczenia, to… no właśnie, to dla innych wygląda jakbyś miał wątpliwości. A czasem ktoś nazwie cię pozorantem. No bo co właściwie robisz? Albo inaczej: dlaczego nic nie robisz? I to wbrew pozorom nie jest proste pytanie. Strach nie jest wytłumaczeniem, tzn. nie jest (chyba) dla innych zrozumiałym wytłumaczeniem.
A potem i tak słyszę od bliskich jakim jestem egoistą, jak to myślę tylko o sobie (i że tak nie można) i jak to zawsze stawiam na swoim. Mam ochotę ich wtedy… pozabijać ;) Gdybym myślał tylko o sobie, to… no właśnie, co wtedy by było? Bo łatwo mówić „jak się odwrócą, to nie są nic warci”, ale co jeśli tylko tacy „niewarci” mnie otaczają? Co wtedy? Czy wtedy zostanę sam? Juz nawet pal sześć to, ale czy poradzę sobie sam? Ze zwyczajnym życiem czy sobie poradzę… Czasem zdaje mi się, że mam siłę sprostać wszystkiemu i ze wszystkim jakoś sobie poradzę. Innym razem widzę całkiem czarne scenariusze. Bo piekło jest straszne, ale poznane piekło jest mniej straszne niż to nowe, nieznane… To jest to – właśnie to miotanie się i natrętne myśli na różne tematy. Czasem jest trudno nie zwariować.
Nie, ja nie mam wątpliwości. Ja mam zjebany charakter. Boję się albo chuj wie co jeszcze mnie powstrzymuje…
Korea Płn… to wiecie.
W Polsce stara-nowa koalicja (a zaczynałem już mieć jakiś lekki szacun dla Leppera, to nie, okazało się, że facet honoru nie ma – najpierw się nawyzywali, a teraz wraca do koalicji, szkoda słów). Jaja sobie normalnie robią, kiedy widać, że ludzie ich nie chcą. To już nawet nie jest śmieszne. Szkoda gadać.
I czas tak szybko płynie, że mnie aż to przeraża. Już połowa października, a gdzie się do cholery podział wrzesień? A połowa sierpnia? To mnie na prawdę przeraża, że czas leci co raz szybciej.