zdjęcie (i czapki ciąg dalszy)

No i kolejna sprawa… zdjęcie ktoś chce do czegoś tam. Oczywiście moich zdjęć prawie nie ma (takich aktualnych). Znaczy się ja mam, ale wyglądam na nich prawidłowo – znaczy jak chłopak, więc takie się nie podobają. A jak już ktoś znajdzie jakieś moje zdjęcie, to mi się z kolei ono nie podoba (no bo jak wyglądam debilnie, to nic dziwnego), ale nie… wtedy się oczywiście innym podoba. Czy ja mam własnej rodzinie wytoczyć proces o używanie wizerunku bez mojej zgody? ;) No ale poważnie… jak zaczynam protestować, to oczywiście znowu ja jestem ten zły. Nie rozumieją o co chodzi. A ja przecież czasem nie mogę patrzeć na siebie… na te zdjęcia też… oni nie mają pojęcia jakie to uczucie. Upokorzenie za każdym razem gdy widzę (lub chociaż gdy mam świadomość, że oni mają) takie zdjęcie.
Na tym się miała kończyć notka, ale nieee… bo się dziś z babcią o czapkę w końcu pokłóciłem. Ona do mnie, że mógłbym nie iść dziś w niej na miasto, to się pytam dlaczego, ona – że w ogóle się z nimi nie liczę o.O Ej no zaraz zaraz kurwa o co tu chodzi? Pytałem się z pięć razy o co jej chodzi, ale sensownej odpowiedzi się nie doczekałem. No kurwaa… jak bym się nie liczył, to dawno miałbym tatuaże, z pięć kolczyków na twarzy i może zielonego irokeza… kurwa jak ja nienawidzę jak ktoś mi mówi, że się z nikim nie liczę! Jak oni wszyscy bardzo się mylą… to chyba oni nie liczą się ze mną, pojęcia nie mają i nawet nie próbują domyślić się co ja czuję. Czasem mam wrażenie, że ich to nawet nie obchodzi. I jeszcze ten tekst, że pewnie robię to na złość (choć ten tekst i tak wolę niż ten, że się z nikim nie liczę)… no kuuurwa… taak… ja przecież wszystko robię innym na złość! Tak! Tak się kurwa uwziąłem, że będę wszystkim robić na złość! Żyję też kurwa na złość. Przepraszam, to się więcej nie powtórzy. No ile można robić dobrą minę do złej gry?
No ja przepraszam bardzo, że to taki wstyd się ze mną pokazać. I tylko mogę zgadywać ile razy musiała tłumaczyć, że to nie wnuk tylko wnuczka i głupio mi z tego powodu. No ale jak taki wstyd, to się kurwa nie pokazuj ze mną, a nie, że najpierw chcesz mnie widzieć, a potem zmieniać.
Nie chcę nic od takiej rodziny.
Ja pierniczę… nigdy nie przestanę sie zastanawiać jak to możliwe, że tacy ludzie wychowali moją mamę (bo o rodzicach taty to już w ogóle nie wspomnę). Jak to dobrze, że dzieci się jednak różnią od swoich rodziców.
W ogóle nic od nikogo nie chcę i na nikim mi nie zależy. Skłamałbym gdybym powiedział, że mi jakoś bardzo zależy na ich akceptacji. Zależy mi tylko na mamie, bo ją kocham nawet jak się kłócimy (z resztą kłótnie z mamą nigdy nie były aż takie) i boję się, że gdyby nawet ona była w porządku to reszta rodziny nie da jej żyć.
Ale kude no… takich tekstów to nawet od rodziców nigdy nie usłyszałem. Może z ojcem nie za blisko jesteśmy, ale nigdy mi nic mocno przykrego nie powiedział (no dobra… może tak, ale on to takim swoim stylem mówi, że jeszcze jestem w stanie go zrozumieć… bo przecież jesteśmy dość podobni).
„Umiesz liczyć, licz na siebie, twoje szczęście innych jebie”
Przepraszam za te „kurwy” ale czasem muszę odreagować.