Żyję w swojej wyobraźni…

Dzisiaj sobie uświadomiłem, że właśnie tracę życie, właśnie tracę podobno najlepsze lata mojego życia… ono po prostu mi ucieka a ja tak jakby jestem gdzieś w środku obecny ciałem ale nie duchem…
Bo dziewczyny gadały o dyskotekach, a że przerwa była nudna mimowolnie się wsłuchałem. Wszyscy lubią dyskoteki, ja nie, bo niby dlaczego? Raz, że jestem leniem i by mi się nawet nie chciało iść, a dwa to że po co wogóle miałbym? Nie mam z kim, a sam to nierozsąde. I co bym tam robił, tańczyć też nie lubię. No ale może to bierze się z tego, że ja po prostu nie miałbym kogo podrywać, no bo kogo? Bez sensu… tak właśnie płynie moje życie – bez sensu.
Natomiast duchem jestem w swojej wyobraźni, którą mam bardzo bujną. Ja po prostu cały czas wyobrażam sobie, że jestem kimś innym. Oczywiście facetem, który żyje w zupełnie innym miejscu itd… Kiedyś traktowałem to jak zabawę, ale nie można tego chyba zabawą nazwać, po prostu wyobrażałem sobie, że jestem kimś innym. Teraz zacząłem o sobie (czyli o tym szarym człowieczku, który jest jakby wyłączony z życia) myśleć trochę inaczej. Popatrzyłem na siebie jak na człowieka, wydobyłem cechy tego kim byłem w wyobraźni i staram się być sobą, ale facetem! I muszę przyznać, że czuję się z tym lepiej, kiedy myślę o sobie (już nie o tym wyobrażonym), ale o sobie, dorastającym mężczyźnie jest mi lepiej i nawet nabieram jakby pewności siebie. To jest łatwiejsze niż udawać dziewczynę co mi wcale nie wychodzi i nigdy nie wychodziło najlepiej… chyba po woli zrzucam maskę! :) Coraz mniej mnie obchodzi co inni sobie pomyślą (bo kto wie co już myślą?), niech myślą co chcą, ja już nie wytrzymuję udawania dziewczyny!!! !!! !!! !!! !!! !!! !!!