Artykuł w Polityce

Piszę o tym dopiero dziś, bo gazety nie kupowałem, jestem zmuszony oszczędzać ;)
jest tutaj ale niektóre cytaty sobie tu powklejam, by mi się nie zgubiły.
„To strasznie trudno sobie wyobrazić. Cóż bardziej własnego niż własne ciało? Jedność płci psychicznej i biologicznej wydaje się nam tak oczywista, że nawet się nad nią nie zastanawiamy. Dla transseksualistów równie oczywiste jest poczucie, że mają ciało nie tej płci; ciało, które jest źródłem codziennej udręki, rozdarcia, dysharmonii. Ciało znienawidzone, budzące wstręt.”
cóż dodać?
„Kiedy zbadano poziom lęku w różnych grupach, transseksualiści wypadli jak więźniowie. Mieli wyższy poziom lęku od ludzi, którzy przeszli zawały serca i inne ciężkie choroby.”
nic dziwnego…
„To były obsesyjne myśli: co ze mną będzie, boję się dorosnąć”
i nie dorosłem jeszcze ;)
„Mówią, że wiedzieli prawie od zawsze. Jako dzieci nie potrafili tego nazwać, zrozumieć, to było jakieś irracjonalne poczucie: coś ze mną jest nie w porządku, coś nie pasuje. – Rodzice na co dzień pozwalali mi chodzić w spodniach, ale czasem od święta musiałem zakładać sukienkę i to były moje dziecinne tragedie – opowiada Arek. – Czułem się upokorzony, zraniony, jakby kazali mi przejść nago środkiem ulicy.”
mhm… dokładnie…
„Za wszelką cenę próbowałem złapać kontakt z dziewczynami, ale one jakoś podskórnie czuły moją inność”
i w tym jest cały problem. Niby można się przyjaźnić z dziewczynami, ale… nie można.
———
No i jeszcze ostatnia notka Bartka skłoniła mnie do następujących wniosków. To jest tak, że często nasi rodzice przyzwyczajają się do pewnych naszych zachowań czy stylu bycia. Ale gdy posuwamy się dalej (w byciu sobą) oni potrafią od razu negować nasze wcześniejsze zachowanie, albo udają, że tak nie było, że może być inaczej. Ja też to wyczuwam w moim środowisku np. mama czasem się śmieje, nazywa mnie chłopakiem, a za jakiś czas pyta czy nie mogę się „upodobnić” do dziewczyny :/ Dla mnie to jest oczywiste, że jestem jaki jestem i nie da się tego zmienić, ale niektórzy jakby tego nie dostrzegali… trochę mnie to boli.
Bartek napisał to co ja też czuję (tylko on sobie to wcześniej uświadomił ;) i dopiero jego notka sprecyzowała moje myśli), to, że właśnie teraz jestem potworem (a nie jak już zmienię płeć i będę „wybrakowanym” mężczyzną). Teraz jestem kimś pomiędzy, który jakoś tak dziwnie działa na ludzi, że nie chcą mieć z nim wiele wspólnego. Niektórzy nie potrafią tego zrozumieć, myślą że „przerabianie się na chłopaka” zrobiłoby ze mnie potwora, kiedy jest dokładnie odwrotnie…
Po raz koleny u kogoś przeczytałem coś co doskonale mogę odnieść do siebie :) To zabawne, że to co my wszyscy sobie podobni piszemy się jakby przeplata… ale nawet gdyby wziąć to wszystko do kupy, to jeszcze długo nie będzie wszystko co czuję…