# 533

Z lenistwa wrzucałem różne rzeczy do notatnika jakoś nie mając natchnienia do ułożenia ich w notki… natchnienia nie mam dalej, ale trochę się tego nazbierało, więc nieco nieskładnie wrzucę jednak to wszystko dziś.
###
Powinienem wyjść do ludzi bez względu na to kim jestem, bo to jest inny problem. Kiedy już będę sobą, to problem izolacji sam też nie zniknie. I wcale może nie być lepiej. I nie powinienem się izolować od ludzi, bo płeć to nie wszystko i pomijając ją też można znajomości nawiązywać i w ogóle ludzie mogą akceptować itp. (wnioski od psychologa). No niby racja. Już sobie pomyślałem, że faktycznie. Co ja będę się przejmował, szkoda życia itd. przecież niech se ludzie myślą co chcą, albo zaakceptują mnie albo mam ich gdzieś. Każdy jest jaki jest. Przecież jak zaakceptują mnie teraz, to po zmianie też. I już myślałem że znalazłem receptę na wszystko, ale to się nie sprawdzi jak od razu wezmą mnie za chłopaka :/ wtedy już musiałbym kombinować i nie wiedziałbym jak sie zachować. Bo co innego być teraz dziwną dziewczyną, a co innego udawać przed kimś że się jest prawnie facetem. Cholera, chyba jednak nie do przejścia.
Ale w sumie… czego ja się tak boję? No np. agresji też (bo kpiny itp. to już mnie nie ruszają), ale co może się stać? No w najgorszym wypadku ktoś mnie zabije. No najwyżej umrę, każdy umiera wcześniej czy później, więc martwić się o to, to szkoda życia.
Nie mówić prawdy, to nie znaczy kłamać. To znaczy tylko nie mówić prawdy, nie mówić nic. A nie mówienie niczego to przecież nie kłamstwo.
Ale tak czy inaczej pewne rzeczy są nie do przejścia :P
Umyśliłem sobie… postanowiłem… (albo nie, bo znowu nie wyjdzie, więc niech będzie „umyśliłem” jednak) że… ale też nie napiszę, bo zapeszę ;) Ale mam pewne zamiary – to już coś ;) Jednak wcześniej muszę niczym Michael Scofield (:D) zaplanować sobie WSZYSTKO DOKŁADNIE, bo po prostu inaczej nie potrafię. Hehe, ja nawet do miasta nie wychodzę bez planu :D (co w zasadzie nie jest śmieszne, a popada już w lekką paranoję, ale my enneagramowe piątki miewamy podobne paranoje).
„Jestem pewien tego kim jestem, czasem tylko nie jestem pewny jak mam z tym żyć?!”
(Kuba niedawno napisał u siebie, to taki idealny cytat)
###
Analiza transakcyjna następująco klasyfikuje cztery różne nastawienia życiowe. Uwzględniają one stosunek do samego siebie i do innych:
1. JA NIE JESTEM OK. – WY JESTEŚCIE OK.
2. JA NIE JESTEM OK. – WY NIE JESTEŚCIE OK.
3. JA JESTEM OK. – WY NIE JESTEŚCIE OK.
4. JA JESTEM OK. – WY JESTEŚCIE OK.
Jeśli chodzi o mnie, to kiedyś było: Ja jestem ok, wy nie jesteście ok.
Teraz: Ja nie jestem ok, wy nie jesteście ok.
###
Powyższe było z forum enneagramu, ale tak ogólnie, a teraz na sobie się skupię.
Cholera, my tam siedzimy sobie na podforum piątek i nic z tego nie wynika :D Znaczy świetnie, że jednak nie jestem sam taki, ale właśnie co rusz przychodzi ktoś i pisze: „Mam identycznie! Fajnie, że nie tylko ja jestem taki dziwny.” I tak potem wszyscy biadolą, że jest jak jest i tacy jesteśmy i na tym się kończy.
Za to co rusz mnie jakaś wypowiedź inspiruje. Albo nieustannie zadziwia, że kurcze NA PRAWDĘ są ludzie do mnie podobni – nawet myślący niemal identycznie.
To kilka cytatów:
cytat: Hmm, to chyba naturalne, że ludzie raczej nieśmiali i mało spontaniczni nie przepadają za taką formą spędzania czasu (imprezy). W końcu nie ma tam nic konkretnego do roboty, trzeba za to kontaktować się z ludźmi, tańczyć (w sensie: wygłupiać się publicznie) i tak dalej.
Rozwaliło mnie to „nie ma tam nic konkretnego do roboty” :D no to całkiem tak jak ja uważam, choć wcześniej sobie tego nie uświadomiłem.
(cyt.) A: Ciekawe jak by wyglądała „impreza”, w której uczestniczyłyby wyłącznie Piątki.
(cyt.) B: Ha Ha. To było niezłe. Nie trzeba by nawet DJa. Wystarczyłoby tylko miejsce do milczenia. Przyznam się .Tak dobrego żartu dawno nie słyszałem. Wartość logiczna = 0 impreza niemożliwa. Piątka ma przyjść na imprezę – to małe prawdopodobieństwo = 45%. Dwie piątk i= 15%, 3 piątki = 2%. resztę obliczcie sami.
:D
I jeszcze jedna ciekawa kwestia… Wikipedia podaje taką cechę u piątek jak brak przywiązania. No… ja tak mam. Wielu ludzi przewija się przez moje życie i co z tego? Zawsze odchodzili, zapominali. A internet nie sprzyja przywiązywaniu się. Można z kimś gadać każdego dnia miesiącami, a w końcu on może… odejść. A ja mam w głowie zakodowane, że nie ma przy mnie nikogo, nigdy nie było i… nie będzie? Nie zapominam ludzi. Nawet (a może zwłaszcza) tych poznanych przez internet. Ale życie w poczuciu, że pewnego dnia mogą przestać się odzywać powoduje właśnie taki pozorny brak przywiązania. Może to dlatego nie potrafię nawet wejść w przyjaźń – bo nie chcę się przywiązać. Może (z pewnością) dlatego nigdy się nie zakochałem. Dla mnie drugi człowiek jest kimś, kto może w każdej chwili odejść. Nawet w stosunku do rodziny mam podobne odczucia.
Za to zbyt mocno przywiązuję się do rzeczy. Cóż, one nie uciekną (ale mogą się popsuć i wtedy – czarna rozpacz).
###
„Dziwne, że tak łatwo wierzymy jak ktoś nam powie, że jesteśmy do niczego, a z trudem przychodzi nam wiara w to, że ktoś może mieć nas za wartościowego człowieka.”
tia…