umówiony

Dziękuję za gratulacje itp. :)
Ale z tą odwagą… taa… dobrze wiecie, że jestem tchórzem ;) ale po prostu każdy musi w końcu zrobić to co musi.
Tata też już wie. Nie miał się dowiadywać przez tel., ale jak usłyszał, że coś ważnego, to nie dał spokoju i mama powiedziała. Podobno stwierdził, że już dawno wiedział i w ogóle „cóż, to takiego” i wcale nie jest w szoku :P Czyżbym jednak nie znał swoich rodziców i moje obawy okazały się nieuzasadnione? Jeśli tak, to bardzo się cieszę, że nie znałem ;) Mam nadzieję, że na żywo też tak dobrze będzie ;) a babcia się dowie we wtorek najprawdopodobniej (chyba zbyt wielkim szczęściem byłoby oczekiwanie, że każdy od razu zrozumie, także mam pewne obawy).
Mama… cóż, rozpieszcza mnie teraz ;) Opowiada, że wszystko widziała – jak się ubieram, jak się czeszę, co mnie interesuje, nawet jak chodzę. Jak jej się przypomni to mówi: „byłeś” itp. ale na razie się przestawia na mówienie bezosobowe. Nie jest zachwycona tym, że imieniny mam w grudniu, bo mówi, że tak dużo świąt w grudniu, a tu kolejne dochodzi :D Czasem mówi, że nie rozumie rodziców, którzy dziecko odrzucają. Nawet mi dziś powiedziała, że ona może to sobie wyobrazić, gdyby czuła się facetem, to też by nie mogła tak żyć. Mam szczęście jednak.
Chociaż we mnie faktycznie nic się nie zmieniło jeszcze, to już czuję się normalniej. Chociaż może coś się zmieniło – mogę zachowywać się swobodniej.
Jestem już umówiony na wizytę :) i tak coś mi się zdaje, że mnie tu skręci z niecierpliwości w oczekiwaniu na nią ;) Tak… bo teraz czuję się jakby moje życie zamieniło się w czekanie (choć to dziwne, bo ono przecież cały czas czekaniem było). Czuję się jak dziecko, które czeka na wizytę w wesołym miasteczku :)