’Kato-tata.’

Kilka dni temu przeczytałem książkę (no ebooka) „Kato-tata. Nie-pamiętnik”
Nie będę się wypowiadał o tematyce, bo co ja mogę wiedzieć. Jednak to co mnie uderzyło, to coś innego. To, że jednak pewne uczucia dzielimy z ludźmi, którzy doświadczyli zupełnie czegoś innego. No bo kiedyś mi się wydawało, że mnie mogą zrozumieć tylko inni ts (albo w ogóle nikt), a teraz myślę, że niekoniecznie tak jest. Tak samo jak ktoś mógłby pomyśleć, że nie zrozumiem autorki, bo tego nie doświadczyłem – i to będzie prawda w ogóle, ale niektóre uczucia są podobne. Np.:
„Ciągle byłam gorsza. Zastanawiałam się, dlaczego tak jest. Może dlatego, że sama czułam, że nic nie jestem warta?”
przez to, czego doświadczyła ze strony ojca (w ogóle w domu) tak się czuła. Ja w zasadzie kiedyś czułem się tak samo, identycznie. Ona czuła się nic niewarta przez to co ojciec z nią robił, a ja przez to co czułem (albo nie wiem właściwie dlaczego, ale czułem się tak samo).
Ogólnie jednak po przeczytaniu książki pomyślałem sobie: aż trudno uwierzyć, że można mieć tak straszne życie (powszechne widać odczucie, bo tu pojawia się identyczna fraza, btw. pierwszy raz chyba widzę na Pardonie dobry artykuł bez ironii itp.).
Kolejny aspekt książki, o którym pomyślałem to rówieśnicy… ciekawe czy ktoś z jej klasy przeczyta tą książkę, ciekawe…
Ale to jak zachowywali się nauczyciele… Więc irytuje mnie jak słyszę „po co tyle regulacji? urzędnicy we wszystko się wtrącają”. No właśnie PO TO! Po to żeby do takich rzeczy nie dochodziło (żeby je jak najbardziej wyeliminować).
I jeszcze jedna rzecz: zabawne, bo ja też wyobrażałem sobie że mam lwa i jeszcze parę równie groźnych zwierząt… niesamowite, że to taki schemat obrony wypracowany przez dziecko. Nigdy mi to nie przyszło do głowy, ale coś w tym jest (ona tam pisze, że chciała mieć lwa żeby bronił ją przed światem czy coś takiego).

***

„Krzywda wyrządzona jednostce, to krzywda wyrządzona wszystkim.”

zgadzacie się z tym? :) Ja sam nie wiem, ale ładnie brzmi ;P